Termin sonologija je počeo da se koristi krajem šezdesetih godina XX veka u programima Univerziteta u Utrehtu, i kasnije, sredinom osamdesetih, u Kraljevskom konzervatorijumu u Hagu. Pokrivao je područje pripreme kandidata za stvaranje elektronske muzike i izučavanje disciplina akustike, psihoakustike, elektro-akustike i kasnije digitalne obrade zvuka.
"Sonologija" sa jedne strane ima teorijske pretenzije, a sa druge, ona je neophodna u obrazovanju savremenih muzičkih umetnika. Ona duboko prožima novu realnost muzičke umetnosti, koju karakteriše elektroakustičko stvaranje, reprodukcija i snimanje muzičkih dela. Četiri celine rada: akustika, psiho-akustika, elektroakustika i digitalna obrada zvuka treba da prate proces stvaranja zvuka, ljudske sposobnosti registracije zvuka, njegovog pretvaranja u električni signal i pretvaranja analognog električnog signala u digitalni signal; ali uz jednu veoma važnu napomenu – sonologija u našem shvatanju je disciplina koja bi bila deo muzikologije, odnosno bavila bi se zvukom kao delom muzičkog fenomena. Zato njeno interdisciplinarno uobličavanje kao apliciranu disciplinu u području muzikologije prate i teorijske potrebe muzikologije, ali i praktične potrebe kompozitora, muzičara i ostalih subjekata koji su povezani sa muzičkim fenomenom.